Zo wordt de Aglianico ook wel genoemd. Het zuiden betreft hier niet Limburg, maar Italie.

De Aglianico is een oud druivenras, waarvan men heel erg lang heeft gedacht dat het een druif was, die door de Grieken was meegebracht toen ze het zuiden van Italie gekoloniseerd hadden, zo'n 2600 jaar geleden. Aglianico zou dan afkomstig zijn van hellanico, grieks. Deze theorie is in de 16e eeuw ontstaan. De naam Aglianico duikt dan voor het eerst op in de geschriften en de schrijver suggereert deze verbastering en het verhaal heeft eeuwen standgehouden.

Wat ik nu zo grappig vind is dat deze theorie vanuit enkele totaal verschillende invalshoeken onderuit gehaald is.
De eerste invalshoek is een logische: DNA-onderzoek heeft uitgewezen dat er geen enkele verwantschap is, met welke Griekse druif dan ook. Deze wetenschappers stellen, dat de Aglianico al sinds mensenheugenis in Zuid-Italie thuis is.
Minder voor de hand liggend is de taalkundige verklaring(!!); in die oude tijd bestond het "hellenisme" niet als zodanig; grieks werd aangeduid met "graecus" door de oude bewoners van Italie. En er komt dan een geschiedkundige verklaring bij: in de 16e eeuw was dat stuk van Italie door de Spanjaarden bezet. Het spaanse woord llano (vlakte) zou meer in de richting komen, daar de druif dan aangeduid zou worden als "(L)a glianico", komende van de (hoog)vlakte.

Uiteraard bedoel ik in eerste instantie de asperges, maar het zal u niet verbazen dat ik ook onze witte wijnen daartoe reken.

De combinatie zou ik dan dus ook echt als platinum willen betitelen; zoooo lekker!

In mijn allereerste blogs heb ik al een serie wijn-spijs-adviezen gegeven, en al eerder schreef ik in een nieuwsbrief hierover. maar een stukje specifiek over de wijn bij asperges mag eigenlijk niet ontbreken. Het kan echter nooit geen kwaad om de algemene principes van wijn-spijscombinaties er nog even op na te lezen.

Terug naar de asperges:

Vandaag wil ik het met u hebben over de Ruchè. Deze magische wijn dankt in eerste instantie zijn wedergeboorte aan twee personages uit Castagnole Monferrato. Ten eerste, de pastoor Don Giacomo Cauda die zich met groot enthousiasme in de late jaren 1970 stortte op de productie van Ruche. En ten tweede de toenmalige burgemeester Lydia White – voormalig secretaris van de School van Landbouw van Asti – die een belangrijke rol heeft gespeeld met haar inzet voor het verkrijgen van de oorsprongsbenaming (DOC), die eindelijk werd toegekend in 1987. En sinds 2010 zelfs de DOCG

U kent dat toch wel, die mooie, al dan niet ingewikkelde beschrijvingen over wat je allemaal wel niet aan een bepaalde wijn kunt ruiken?

Voor mijn 5e TV-optreden ter ere van Sinterklaas werd er kip met speculaas , rode kool en pommes gratins gemaakt.....

n Süd-Tirol (Alto Adige) en Trentino is er een wijn gemaakt van druiven die men Schiava noemt in het italiaans....

In mijn 3e TV-optreden  zie je mij stuntelen met de gepatenteerde kroonkurk van Peter Querbach. Peter was het geklaag over "Korkgeschmack" in zijn wijnen zo beu, dat hij op zoek ging naar alternatieve sluitingen. In die tijd (jaren 90) was de schroefdop nog niet voldoende ontwikkeld, de glassluiting te duur en ook geperste of plastic kurken voor Peter niet acceptabel. Het idee kwam waarschijnlijk uit de champagne en sektmakerij: de flessen worden daar ook tijdens de 2e gisting met een kroonkurk afgesloten. Nu heeft een gewone kroonkurk, zoals we die allemaal kennen van het bierflesje, 2 nadelen.

Ten eerste de "inlay", het plasticje aan de binnenkant. Bij een bierflesje is deze van PVC, maar dat geeft op termijn smaak af aan de wijn, dus maakte Peter dit van PE, een inerte kunststof die geen smaak afgeeft. Ten tweede het materiaal van de kroonkurk zelf. Bij een gewoon flesje is dit van

Daar moest ik aan denken, omdat laatst die vraag weer boven kwam: komt hij uit Spanje of uit Turkije?

Enfin, ik kom hierop, omdat ik het in het kader van bijzondere druivenrassen met u over de St.Laurent wil hebben. En dat komt weer, omdat ik hem afgelopen zaterdag heb geadviseerd bij de pasta met ragu in het tv-programma "Bij ons aan tafel"

Ook met de St. Laurent is namelijk een zelfde soort discussie over de herkomst van de druif. Jarenlang waren oude geschriften en mondeling overgeleverde verhalen de enige bronnen om uit te putten en menig verhaal is zo een eigen leven gaan leiden. De Saint Laurent zou uit de Elzas stammen en nauw